Dankjewel papa, dat je 25 euro hebt gestort op de rekening van Montessori Leuven vzw! Wist je nog dat je al eens eerder 50 euro had overgeschreven? Wat maakt eigenlijk dat je geld stort? Je hebt een klein pensioentje en je hebt ook je eigen rekeningen te betalen. Waarom doe je dat? Je doet al zoveel andere dingen om me te helpen: je rijdt met me mee naar verre Nederlandse scholen om daar tweedehands schoolmeubeltjes te gaan halen. Je helpt me bij het bedenken en maken van educatieve materialen. Je geeft me tips en denkt mee na hoe ik bepaalde zaken moet aanpakken. Je bezoekt mee het gebouw waar we hopelijk KieM kunnen starten. Waarom stort je dan ook nog eens geld? Je hebt er zelf helemaal niets aan, je hebt geen kinderen die nog profijt zouden kunnen hebben van een montessorischool. Het brengt voor jou helemaal geen voordeel. Ik begrijp het niet. Van de vijf giften die er tot nu toe waren, zijn er dus twee van jou.
Sorry, ik zit hier met tranen in mijn ogen, letterlijk. Het raakt me. Ik zit in quarantaine in Grand Café Industrie op 11 november om de derde sessie voor te bereiden van het Inspiratie- en innovatietraject voor leerkrachten. De mensen die me hier zo zien zitten, zullen nogal denken. Terwijl ik hier zelf inspiratie haalde uit het boek van Carol Dweck over mindsets moest ik weer denken aan waarom je dat geld stort, ik heb geen idee wat mijn gedachten naar jou brengt. Of misschien wel. Carol Dweck beschrijft hoe belangrijk het is om als ouder, leerkracht of coach je verwachtingen hoog te stellen en in het leren van je pupil te geloven. Jij bent mijn ouder, mijn coach en jij hebt mij mede gevormd tot wie ik nu ben (of nog word). Jij gelooft in mij. Ik denk dat dat de reden is dat je geld schenkt. Je gelooft in het project waar ik met hart en ziel aan werk. Ik investeerde zo'n 500 euro tot nu toe voor allerlei kosten van de vzw. Ook heb ik 4000 euro geleend aan de vzw in de hoop dat ik dat geld ooit nog terugkrijg. Ik heb mijn job opgezegd, dit is het tweede schooljaar dat ik dus weinig tot geen geld in het laatje breng van ons huishouden met drie kinderen. Dit zorgt ervoor dat ik regelmatig spaargeld opneem. Het loon dat ik dus nu niet heb, kan ik nooit meer terugverdienen. Onderwijs is nu éénmaal geen lucratieve sector, daar heb ik ook vrede mee want daarvoor doe ik het niet.
En ik ben bang, papa! Ik heb het er vorige week nog met iemand over gehad. Ja, ik ben bang! Ik ben bang: want wat als er niemand in KieM gelooft? Wat als niemand financieel wil steunen? Wat als de hoeveelheid giften iets zegt over het al dan niet geloven in KieM? Wat als niemand zijn kind wil inschrijven in KieM? Wat als die leerkrachten, die we als waardevolle KieM-kandidaten zien, niet de stap durven wagen? Wat als we niet het stukje van het gebouw kunnen huren van Stad Leuven waar we nu wel onze zinnen op hebben gezet? Ja, ik ben bang. Want wie gelooft er in mij? Wie gelooft er in ons? Want ik sta er trouwens allang niet meer alleen voor. Wie gelooft er in KieM? Wat als er niemand gelooft in wat wij in petto hebben voor alle kinderen waarin we geloven en in willen investeren? Wat als ik 'crash' door de hoge inzet en de vele uren die ik spendeer aan dit project? Wat als de nieuwsbrieflezers afhaken bij het lezen van deze brief aan jou?
Ik hoor wel allerlei positieve signalen: "Toch moedig wat je doet!", "Wauw, zo tof dat er een montessorischool komt in Leuven!", "Och, je hoeft niet ongerust te zijn, mensen zullen wel geld storten als er éénmaal duidelijkheid komt over het gebouw.", "Als de school er éénmaal is, zullen de ouders wel helpen." Laat ik me optrekken aan die positieve boodschappen.
Waarom ik dit dan toch doe? Want er lijkt geen rationele verklaring voor te zijn. Toch is het eigenlijk simpel: Ik geloof er écht in dat KieM een echte meerwaarde zal zijn voor de kinderen die er zullen schoollopen. Ook heb ik gewoon het gevoel dat ik dit moet doen. Ik kan het niet niet doen.
Lieve papa, dankjewel dat je in mij gelooft! Ik blijf ervoor vechten!
PS Ik ben natuurlijk iedereen dankbaar die mee zijn schouders zet onder dit project. Direct en indirect betrokkenen: mijn partner, mijn kinderen, ouders en leerkrachten die mee creëren, de leden van de Raad van Bestuur (mijn lieve mede-oprichters), ouders die hun kind of kinderen zullen toevertrouwen aan KieM, de mensen die al een gift deden of nog zullen doen, de persoon die ons toekomstige leerkrachtenteam enkele gratis coachingssessies wil geven, mijn familie en vrienden voor de bemoedigende woorden en interesse, mijn schoonouders en buren waar er schoolmeubilair gestockeerd staat, mijn opleiders, de lezers van de nieuwsbrieven, sympathisanten en de vele mensen die me inspireren, me aanmoedigen en hoop geven! Dankjewel!
Comments